24-03-2004
Welkom op mijn site! Ik ben op dit moment nog niet geboren, maar gisteren heb ik mamma laten weten dat ik eraan kom, dus dit lijkt me ook wel een mooi moment om mijn dagboek te beginnen. Omdat ik geen e-mail heb hierbinnen (het wordt echt tijd dat ze die baarmoeders eens wat moderner inrichten) moest ik even nadenken hoe ik mamma kon laten weten dat ik in aantocht ben, maar uiteindelijk heb ik maar besloten om gewoon wat extra druk uit te oefenen. Het heeft gewerkt, want ik hoorde mamma pappa en nog iemand opbellen (een oud-collega geloof ik) en ze had het over "een gevoel alsof ik moet poepen, maar niet naar de wc hoef". Dat was ik dus! :-) Pappa wist hier natuurlijk niks zinnigs over te zeggen, want hij zat op zijn werk en zonder internet is hij net een garnaal zonder zee, maar die oud-collega had zo te horen verstand van zaken, want die had zelf al een paar kinderen gehad. Die vertelde mamma dat dat de eerste signalen zijn, en dat het bij haar dan iedere keer nog zo'n 10 dagen duurde voordat de baby kwam. Mooi, ik was inderdaad van plan om zo rond de vierde april te arriveren, dus plannetje geslaagd. Zo heh-heh, wat een geschrijf, ik ga weer een tukje doen hoor, morgen meld ik me weer. Doeg!

Kim.

25-03-2004
Daar ben ik weer! Vandaag zijn pappa en mamma naar de verloskundige geweest met mij. Dat weet ik, omdat ik opeens weer allemaal handen op me voelde, op mijn hoofd, op mijn knieën, overal. Dan willen ze weten hoe ik lig. Nou, ik lig al wekenlang goed! Dus pappa en mamma gingen tevreden weer naar huis. De verloskundigenpraktijk is 10 meter van huis vandaan, dus dat kostte mamma niet al te veel inspanning. Verder was het een rustig dagje. Weer wat geschopt natuurlijk, en verder wat geslapen en nog wat uitgerust. Ik hoorde pappa en mamma praten over het voetballen van pappa en daarna hebben ze samen tv gekeken. Ik hoorde mamma lachen, dus het wordt tijd dat ik eruit mag. Ik wil ook mee lachen!

02-04-2004
Zo, alweer een weekje verder, het schiet nu echt op. Gisteren weer naar de verloskundige geweest, alles goed natuurlijk, alleen zei die mevrouw wel dat mamma's buik 'het begint te begeven'. Ze had het over de striemetjes die de laatste weken onderaan mamma's buik verschijnen. Tja, ik moet bekennen dat ik daaraan wel enige schuld heb, maar wat wil je ook, als je in zo'n klein hokje zit, en toch een beetje wilt bewegen. Waar gewerkt wordt, vallen spaanders. Maar die mevrouw zei ook dat de meesten snel zullen wegtrekken als ik eruit ben, dus ik maak me niet te veel zorgen. Gisteravond zat pappa weer tegen me te praten. Hij wil dat ik komende zaterdag met de weeën begin, zodat ik op zondag geboren word. Later kwam ie nog een keer terug en zei dat mamma het graag wilde zaterdagavond NA een of andere tv-serie genaamd CSI, om half twaalf om precies te zijn. Ja hallo, ik doe mijn best hoor, maar zo makkelijk gaat dat niet! Ik zal kijken wat ik kan doen, maar ik beloof niets. Verder een rustig dagje vandaag, mamma en ik zitten nu een beetje te internetten en pappa zit ook achter zijn computer geloof ik. Nog drie daagjes! Spannend, ik trappel van ongeduld (maar niet te hard, om mamma's buik te sparen).

03-04-2004
Vandaag is het zaterdag. Dat betekent dat ik voorbereidingen moet gaan treffen. Ik ga proberen om morgen te arriveren, zoals pappa en mamma willen, maar of dat lukt, weet ik nog niet. Alles is gereed, maar ik ben de eerste die deze reis maakt dus de apparatuur is nog niet getest. Dus dan moet je nog maar zien of alles loopt zoals gepland. Ik voel dat de spanning in huis een beetje begint te stijgen. Vannacht werd mamma geteisterd door allerlei rare dromen, en ze huilde in haar slaap. Pappa werd er wakker van en probeerde mamma wakker te maken, maar toen schrok ze zich rot. Ik weet niet of ik daar de oorzaak van ben, maar ik hoop dat het eenmalig was, want ik zat hierbinnen ook te shaken. Vanavond wordt het onstuimig weer hoorde ik op de radio, dus dat lijkt me wel een mooi moment om mijn entree te maken.

05-04-2004
Raad eens waar ik zit? Nog in mamma's buik!!! Ja, ik was er helemaal klaar voor eergisteravond, en gister ook nog, maar er gebeurde gewoon helemaal niks. Ik heb me maar een beetje zitten bewegen om te kijken of er dan iets in werking gezet zou worden of zo, maar nee hoor, niks. Dus dan weet ik het ook niet. Blijkbaar staat de boel nog niet gereed, dus dan wachten we maar gewoon af. Ik hoorde dat eerstelingen er altijd wat langer over doen dan gepland, pappa was zelf ook tien dagen te laat zei ie. Nou, ben benieuwd...

09-04-2004
Zo, hèèèèh-hèèèèèèh, daar ben ik dan! Het heeft lang geduurd, maar vannacht om kwart voor twee ben ik eindelijk naar buiten gekropen. Het ging niet gemakkelijk, mamma heeft het zwaar gehad en ik heb uren vastgezeten in de tunnel. Maar nu ik hier zo ben, vind ik het wel de moeite waard moet ik zeggen. Iedereen is lief en ik word goed verzorgd. En wat is het hier licht! Ik sta af en toe nog flink met mijn oogjes te knipperen hoor, want in die natte baarmoederzak waar ik eerst zat, kwam nooit een straaltje licht. Maar verder voel ik me al behoorlijk op mijn gemak. Ik doe het rustig aan en huil bijna niet. Om me heen hoor ik wel wat gehuil, maar daar zie ik het nut niet van in. Behalve als ze me verkeerd optillen uit mijn warme bedje. Je kunt wel merken dat ik pas het eerste kind van pappa en mamma ben, want soms gaat het nog een beetje onhandig vind ik. Maar ik heb nu al ontdekt dat hoe harder ik huil, hoe sneller ze het leren :-)
Het begon allemaal eergisteravond om 8 uur. Ik had eindelijk door hoe ik die installatie moest bedienen. Ik maakte een gaatje in de zak en prompt begon het water om me heen weg te lopen. Toen duurde het nog een uur of vier, en toen begonnen de weeën waar ik al zo lang op zat te wachten. Die volgden elkaar steeds sneller op en om 5 uur 's morgens belde pappa de verloskundige. Die kwamen met z'n tweeën, en controleerden mamma. Het bleek dat ze vijf centimeter ontsluiting had. Dat was nog niet genoeg om naar het ziekenhuis te mogen, dus gingen ze weer weg en kwamen om 9 uur terug. Maar toen was de ontsluiting nog steeds 5 centimeter. En bij de volgende controle om 12 uur ook nog. Dus toen zei de verloskundige dat ze het aan het ziekenhuis wilde overdragen. Nou ja, dat vonden papa en mamma niet zo erg, want daar wilden ze toch al heen. Dus daar zijn ze naartoe gereden met een taxi. Maar eenmaal in het ziekenhuis schoot het nog steeds niet op. Mamma kreeg een of ander infuus aangelegd, waardoor de weeën elkaar sneller gingen opvolgen. Dus ik begon me al klaar te maken voor vertrek, maar die ontsluiting wilde maar niet meewerken. Die weeën werden echter wel steeds heftiger, waardoor het mamma pijn begon te doen. Eerst een klein beetje, maar daarna steeds erger. Ze gaven mamma een morfine-prik, maar die hielp niet zo veel. Na nog een paar uur wachten werd de pijn echt ondraaglijk voor mamma, dat was echt niet leuk meer. Het stomme was, dat ik met mijn hoofd inmiddels wel een stukje die tunnel ingedrukt was door al die weeën, maar de ontsluiting was nog maar 1 centimeter groter geworden, dus ik kon echt niet verder. Maar mamma voelde me daar zitten, dus ze wilde doordrukken, maar dat mocht niet van de dokter. Dit deed haar zo'n pijn, dat ze uiteindelijk maar besloten om mamma ook nog een ruggenprik te geven. Nou zeg, wat een verademing was dat. Dat hadden ze meteen moeten doen. Mamma voelde opeens helemaal geen pijn meer en kwam helemaal tot rust. Ze heeft zelfs even liggen slapen in de twee uur daarna. En daardoor ontspande ook haar baarmoedermond zich, die zo veel makkelijker uiteen ging. Snappie? Toen het net 9 april geworden was, besloot de dokter van de nachtploeg dat er eindelijk genoeg ontsluiting was om mij te laten komen. Om half één begonnen ze. Ik had gehoopt dat dit dan wel makkelijk zou gaan, maar dat zat er helaas ook niet in. Mamma kon mij wel tot vlak bij de uitgang persen, maar verder niet, dan gleed ik iedere keer weer terug. Dat ging wel een uur zo door. Pappa stond nog harder te roepen dan de dokter en ik wilde wel meewerken, maar het lukte gewoon niet. Ik kreeg mijn hoofd gewoon niet naar buiten. Toen verdween de dokter even en kwam terug met een rijdend tafeltje met allerlei tangetjes en schaartjes. Nou, daar putte mamma net dat extra beetje kracht uit dat ze nodig had, en na nog een paar flinke persen was mijn hoofd er eindelijk uit. Bij de volgende kreeg de dokter me te pakken, en die trok me helemaal naar buiten. Tjongejonge, wat een opluchting! Ik was zo blij dat mamma me eindelijk in haar armen kon sluiten. En zij ook, en pappa ook. Ik mankeerde ook niks, dat wist ik zelf natuurlijk al, maar voor hun was dat nog een extra opluchting. Afijn, ze hebben me toen snel schoongemaakt en in een paar doeken gewikkeld, en de dokter heeft mamma nog wat verzorgd, en toen ben ik in slaap gevallen. Ik heb er nog wel wat van meegekregen dat pappa een beetje met me rondliep en constant tegen me liep te kletsen, maar ik kon me echt niet meer concentreren. Ik was zo moe. Ik weet alleen dat ik daarna ook oma nog even ontmoet heb, en haar vriend Jan, en toen ben ik in een diepe slaap gevallen. Toen ik wakker werd, stond pappa daar weer. Hij had thuis geslapen en wilde mamma en mij komen ophalen, maar helaas zei de dokter dat dat nog niet mocht. Had iets met antiboti...antebio...nou het had ergens mee te maken in ieder geval, dus we moeten nog een dagje in het ziekenhuis blijven. Jammer, maar ik vind het niet zo erg, want zoals ik al zei, ik word hier zo goed verzorgd! En ik heb voor het eerst gedronken bij mamma, en ik ben al een paar keer verschoond, en ze trekken me allemaal mooie kleertjes aan, dus ik klaag nergens over. En pappa is de halve middag en avond hier geweest, dus zo is het bijna thuis :-) Maar toch hoop ik dat ik morgen naar huis mag! Ik heb wel weer eens genoeg ziekenhuis gezien de laatste dagen.

10-04-2004
Zo, ik ben alweer twee dagen oud, en helaas was vandaag niet de leukste dag van mijn leven. Het begon vannacht al. Doordat ik gisteren zo lekker gedronken had bij mamma, begonnen mijn darmen voor het eerst te werken, en dat was geen pretje. Ik moest de hele tijd poepen en kon niet tot rust komen. Ik heb ook vaak gehuild, moet ik bekennen. Daardoor kwam mamma ook nauwelijks aan slapen toe. Ze heeft vanochtend meteen pappa gebeld. Die had net het ziekenhuis gebeld om te vragen of we vandaag naar huis mochten, maar daar bleek opeens ook onzekerheid over te bestaan. Dat was al een teleurstelling, en toen zei hier de zuster die me net getemperatuurd had, ook nog dat mij temperatuur te laag was. Het ging richting de 36 graden, en dat was te laag zei ze. Daar schrok mamma van natuurlijk, dus ze belde meteen pappa weer, en die is toen naar het ziekenhuis gekomen. Ik was blij hem te zien, ik hoefde ook niet meer zo te huilen. In het begin. Want later kwam er nog een slechte mededeling, en toen had ik het echt gehad. Wat was er aan de hand? Net toen mijn temperatuur de goeie kant opging, bleek uit een bloedtest (waarvan het prikje trouwens ook nog pijn deed) dat er een stofje in mijn bloed een te hoog gehalte had. de naam van dat stofje was bi-li-ru-bine of zoiets. Daardoor ging ik een beetje geel zien, zeiden ze. Anderen zeiden juist weer van niet, maar goed, de conclusie was in ieder geval wel dat ik nog een keer geprikt moest worden en dat ze mijn bloed helemaal gingen onderzoeken. En dat betekende dat ik vandaag ook nog niet naar huis mocht. Toen was voor mij de lol er echt af en heb ik vreselijk zitten huilen. Ik weet niet wat het was, misschien de spanning, maar ik kon echt een paar uur lang gewoon niet meer stoppen. Ja, wel af en toe, maar daarna ging ik toch weer. Dus mamma en vooral pappa waren ook niet zo blij met me, geloof ik. Ze hebben me wel gewoon lief verzorgd hoor, maar de sfeer was gewoon minder. Nou ja, uit die tweede bloedtest bleek dat mijn bilinogwat-gehalte al ietsje beter was, en ze zeiden dat ze me vandaag nog een keer zouden testen. Dat hebben ze gedaan om tien uur, en morgen horen we de uitslag. Als die goed is, mag ik morgen eindelijk naar huis. Als er zich weer geen nieuwe problemen aandienen althans! Mopper, mopper. Of er vandaag ook nog leuke dingen waren? Ja, als ik niet hoefde te huilen was het gewoon gezellig, en oma kwam nog langs met ananassen en garnalen voor mamma, en later heb ik ook opa nog ontmoet voor het eerst. Ik kon zien dat hij heel trots was. Het was het eerste baby'tje dat hij in zijn handen gehouden had sinds tante Laura, zei ie. Zo, dat is lang! Maar dat was het dus zo'n beetje voor vandaag. Ik hoop dat we morgen eindelijk naar huis mogen, maar ik reken nergens meer op. Ik moet een beetje oppassen met het aantal teleurstellingen dat ik kan verwerken, want ik ben nog maar klein :-(

12-04-2004
Nou, vandaag zijn pappa en mamma van de ene verbazing in de andere gerold. Maar eerst even over gisteren vertellen. Gisterochtend kwam het nieuws dat ik inderdaad nog wat langer in het ziekenhuis moest blijven, omdat mijn bi-li-ru-bine-gehalte nog niet goed genoeg was. Dat hadden we alledrie al een klein beetje zien aankomen omdat mijn velletje iets geler geworden was in de tussentijd en ik ook een beetje gele ogen gekregen had, dus dat sprak voor zich. Op zich jammer, maar we hielden de moed erin en bovendien hadden mamma en ik een prima nacht achter de rug. Allebei lekker geslapen, ik een paar keer lekker gedronken bij mamma en dat huilen had ik ook alweer afgezworen, dus pappa trof ons 's morgens allebei in een goed humeur aan (hoewel, ik sliep, maar toch). Toen pappa er een uurtje was, kwam de kinderarts kijken naar de resultaten van mijn laatste bloed-test. En die waren dus toch nog niet optimaal, dus toen hebben ze me naar een etage hoger gereden in mijn bedje. Daar ben ik onder een lamp gelegd die dat biliwili-gehalte omlaag moet krijgen, ze hebben me nog even verschoond, en omdat er toen niks meer te doen was, zijn pappa en mamma naar huis gegaan en beloofden ze snel weer terug te komen. Ik heb nog even om me heen liggen kijken naar al die couveuzes die daar staan, sommige met blauwe verlichting erin net als ik, andere met te vroeg geboren baby's, een paar met te klein geboren baby's en eentje met een negertje, en toen ben ik maar gaan slapen. Het was best relaxt onder die lamp. Om vijf uur waren pappa en mamma er weer en hebben ze me weer verzorgd. En om acht uur nog een keer. Tussendoor waren ze even bij de Mexicaan gaan eten vertelden ze, dus over de vorm van mamma hoeft niemand zich zorgen te maken (knap hè). Oma stond verteld toen ze hoorde dat mamma alweer zo snel rondloopt, want ze had er zelf tien dagen over gedaan de eerste keer zei ze. Afijn, toen weer een nachtje geslapen (tussendoor nog een paar keer een flesje gekregen van die aardige mensen daar), en vanmorgen waren pappa en mamma er weer. In bad geweest, gedronken bij mamma, verschoond (terwijl ze me verschoonden liet ik lekker nog een poepie, hehe, gedold), en toen gingen ze weer weg voor een paar uurtjes. Ze hadden wat gedronken op het Plein in de stad want het is zulk mooi weer, en hadden een paar tafeltjes van ene Hirsi Ali af gezeten zeiden ze (wie??), en toen kwam het. Mamma zat me nog maar net te zogen of de zuster kwam naar ons toe. Ze hadden de resultaten van de laatste bloedtest bekeken zeiden ze, en die waren toch nog niet goed. Ze gingen er een kinderarts bij roepen. Die kwam meteen, en die zei dat het aantal lampen verhoogd moest worden van één naar drie, en als het niveau van mijn bilijaja-gehalte niet snel omlaag ging, dat ik dan een wisseltransfusie moest krijgen. Dus geheel nieuw bloed! Via mijn navel nog wel. Pappa en mamma zaten het somber aan te horen, want dit hadden ze echt niet verwacht. Ik schok er zelf ook van natuurlijk. Maar goed, wat moet dat moet, dus mamma ging maar gewoon verder met zogen. Ik had niet zoveel trek dus pappa maakte daar een opmerking over tegen de zuster, en die wreef mij toen even mijn kin. Pappa vroeg of dat voor de stimulatie was. Ja, zegt ze. Dus hij zegt dat de broeder die me gisteren hielp, daar een andere techniek voor had, namelijk wrijven over mijn handpalm (ik vind het allebei wel aardig). Dus die zuster zegt: ja dat mag ook inderdaad, de eerste 48 uur. Dus pappa zegt: o, dus nu niet meer. Ze zegt: jawel, want hij is nog geen 48 uur oud. Nou, wij keken alledrie verbaasd op: nog geen 48 uur? Ik ben al bijna 80 uur! Dus dat zegt pappa tegen die zuster, en die kijkt hem met grote ogen aan. Toen slaat ze haar handen voor haar mond en ze roept: o jee, dan hebben we een vergissing gemaakt! Wat blijkt? Van de overdracht van de ene verdieping naar de andere, heeft iemand de datum verkeerd overgeschreven op het formulier, en nu dachten ze dat mijn biliwawa-gehalte veel te hoog was, terwijl het eigenlijk best goed is! Dus die zuster putte zich uit in excuses. Pappa deed er niet moeilijk over, iedereen maakt fouten (was ik het mee eens). Dus die zuster belt meteen de kinderarts op die inmiddels vertrokken was, en ze hebben de grafieken nog eens bekeken, en nu was de conclusie dat ik nog maar een paar uurtjes onder de lamp hoef en dat die bloedtransfusie absoluut niet nodig is, en dat waarschijnlijk om acht uur vanavond, als pappa en mamma weer terug zijn, de lamp er helemaal af mag, en dat ik misschien morgen al naar huis mag! Nou zeg, dat zou wat zijn. Lijkt me te gek! Maar ik zeg: MISSCHIEN, want hier kan echt van alles gebeuren, blijkt nu maar weer. Dus effe duimen nu maar, en hopen dat dat bilinili-gehalte vanavond goed is.

13-04-2004
Ik ben thuis! Toen pappa en mamma vanmorgen om elf uur weer op bezoek kwamen, zag het er al goed uit. De zuster zei dat het goed met me ging (dat ging het ook) en dat ze alleen om 2 uur nog een leveronderzoek moesten doen om te kijken hoe het met dat biliwawa-gehalte stond, en dat ik dan hoogstwaarschijnlijk naar huis mocht zodra de resultaten van dat leveronderzoek binnen waren. Dat zou misschien een uurtje in beslag nemen, zei ze. En zo ging het ook. Om 2 uur kwamen pappa en mamma weer terug (ze hadden wat kleertjes voor mij gekocht en wat gegeten en gedronken bij de V&D zeiden ze) en vlak daarvoor had de dokter nog wat bloed bij me afgenomen voor dat onderzoek. Pappa en mamma hebben me verzorgd ik heb flik gedronken bij mamma, want ik had dorst. Ze hadden dit keer extra lang de tijd want ze moesten toch op de uitslag van dat onderzoek wachten, dus ik ben ook nog maar voor een tweede ronde gegaan en heb in totaal 65 milliliter melk gedronken. Een nieuw record! Net toen ik uitgedronken was, kwam dokter Pronk naar ons toe, die de resultaten binnen had. Het ging heel goed met me. Nog niet helemaal perfect, maar goed genoeg om naar huis te mogen. Joepie! Pappa had opa toen al gebeld omdat hij op het rapport dat bij mijn bedje lag al gezien had dat ik sowieso naar huis mocht, en opa arriveerde precies op tijd. Dus toen hebben we iedereen in het ziekenhuis bedankt voor de goede zorgen en zijn we naar huis gegaan. Wat leuk om eindelijk naar buiten te mogen. Het was wel wat frisjes vond ik, maar mamma had een flinke doek over me heen geslagen. Eenmaal aangekomen bij huis maakte opa nog een foto van ons drieën en ging hij naar huis, en wij naar binnen. We waren alle drie heel moe. Dus pappa heeft me verschoond, mamma heeft me nog wat melk gegeven (ik had weer trek gekregen), en werd pas uren later weer wakker, toen er zes vreemde mensen rond mijn bedje stonden. Dat waren vrienden van pappa en mamma, bleek later. Ze hebben nog een poosje zitten kletsen in de voorkamer en mamma heeft me nog even uit bed gehaald, maar ik was zo slaperig dat het verder grotendeels aan me voorbij is gegaan. Ik weet alleen dat ik hier heerlijk lig en heel goed kan slapen. Dus dat ga ik straks weer doen. Het is nu laat in de avond en pappa en mamma zitten tv te kijken (naar 'Oplah' zegt mamma) terwijl ik nog wat melk drink, maar straks kruip ik er weer in. Het was een mooie dag. Eindelijk thuis, zeg. Tot morgen.

16-04-2004
Vandaag ben ik één week oud! Wat lijkt het alweer lang geleden dat ik daar in het ziekenhuis op mamma's buik lag, helemaal nat en in mijn nakie, met dat slangetje aan mijn navel. Mooie herinnering, dat wel, maar ik ben toch blij dat ik nu opgedroogd en thuis ben. Want het gaat heel goed met mij! Ik drink me een slag in de rondte dus ik groei al flink, en vandaag zei pappa ook dat mijn gezicht verandert. Dat kan ik zelf niet controleren want ik heb hier geen spiegel in deze wieg, maar hij zei dat ie vandaag voor het eerst mijn oogleden goed kon zien. Dat kan wel kloppen ja, want de eerste paar dagen stond ik wat strakker, dat kwam door dat opdrogen waarschijnlijk. Er is al heel wat bezoek geweest, en iedereen vindt mij een mooie baby. Dat gaat erin als koek natuurlijk, dus ik hoop dat er nog meer bezoek komt. Morgen komt in ieder geval tante Laura op bezoek. Die woont helemaal in Spanje, dus ik voel me erg vereerd dat die speciaal voor mij hierheen komt. Verder vul ik mijn dagen met slapen, voornamelijk. Af en toe drink ik bij mamma, of ik krijg de fles van pappa, en af en toe test ik mijn stembandjes, maar omdat ik merk dat mamma dan bezorgd naar me komt kijken of ik niets mankeer, houd ik dat tot een minimum beperkt. Ik wil ze niet de stress in jagen natuurlijk. Gisteren zijn we voor het eerst uit wandelen geweest, dat was een hele ervaring. Ze hebben me meegenomen naar een mooi park hier in de buurt, waar heel veel eenden zitten. Al worden het er steeds minder, want er woont sinds kort ook een vos vertelde pappa. Maar die heb ik niet gezien. Ik vond het wel gezellig, al kreeg ik na een uurtje wel heimwee naar mijn wieg. Dus toen zijn we weer naar huis gegaan. Wat we vandaag gaan doen weet ik niet, maar ik denk dat we er maar een rustig dagje van maken. Daar houden we alle drie het meest van :-)

18-04-2004
Shit, ik ben verkouden. Ik had al zo'n idee dat die wandeling eergisteren wat aan de lange kant was, maar gisteravond wist ik het zeker. Ik begon te snotteren en zit behoorlijk dicht. Pappa ziet er de humor wel van in, want mijn stembandjes krijgen er ook een stuk minder geluid uit dan eerst, maar mamma maakt zich weer veel zorgen. Ze zit constant aan mijn wiegje. Pappa heeft het boek van Dokter Spock erbij gepakt en aan mamma voorgelezen wat er staat onder "verkoudheid bij zuigelingen", maar dat stelde mamma maar ten dele gerust. Nou ja, ik vind het wel gezellig, al die aandacht. Al is die verstopte neus wel onhandig, want als ik wil drinken, moet ik tussendoor steeds even ademhalen. Verder was het gisteren wel een relaxte dag. Tante Laura kwam langs met oma. Ik zat weer te hengelen naar positieve kritieken, dus ik heb mijn hele arsenaal aan gezichtsuitdrukkingen tevoorschijn gehaald. Dat werkte, ik scoorde meteen als een tierelier! Tante Laura had ook nog een Spaans T-shirt met een kuikentje en 'pic pic poc' erop voor mij meegebracht, en een kuiken dat door de kamer huppelt als je 'm opwindt. We vonden 'm om te gillen. En ook wel toepasselijk, omdat ik een paaskindje ben hè. Nou, mamma heeft me net weer uitgenodigd voor een tukkie naast haar in bed, dus daar zeg ik geen nee tegen. Doeg!

20-04-2004
Zo, ik ben weer helemaal boven Jan. Die verkoudheid stelde bij nader inzien maar weinig voor, en ik heb twee perfecte dagen achter de rug. We zijn lekker thuisgebleven met z'n drieën, pappa ging er alleen even uit om boodschappen te doen, en er is wat visite geweest. Gisteren Paul en Maren, die mooie lichtblauwe sokjes voor mij meegebracht hadden, en vandaag pappa's collega Johan met zijn vrouw Elly. Die hadden zelfs een heel verrassingspakket meegebracht, we stonden ervan te kijken wat daar allemaal inzat: stoere schoentjes, een mooie bal van Nijntje, een rood petje en een rood shirt, een broek, een kaart, het kon niet op. En toen kwam aan het eind van de middag ook opa nog langs die speciaal voor mij een witte tegel met het wapen van de familie De Graaff met mijn naam eronder had laten maken. Wat word ik toch verwend! Ik ben er stil van. Dat komt ook omdat ik nog niet kan praten, maar toch. En gisteren heb ik lekker tussen pappa en mamma in geslapen voor een paar uurtjes. Dat was me daar gezellig. Dus je merkt: het gaat prima met mij!

25-04-2004
Daar ben ik weer! Pappa heeft weer een kaart op zijn digicam volgeschoten en gaat de foto's nu zitten aanpassen op zijn computer, dus dan kan ik mooi weer effe wat in mijn dagboek kwijt. Het gaat nog steeds heel erg goed met mij! Mijn gele kleur is nu helemaal weggetrokken dus dat is een pak van het hart van pappa en mamma (vooral voor pappa, want die had op internet gelezen wat voor naar stofje dat bilirubine eigenlijk is en wat je allemaal kunt krijgen als je er teveel van hebt, maar dat heeft ie maar niet tegen mamma verteld), en voor de rest genieten we alle drie van deze dagen. Pappa heeft nog lekker vakantie dus die zit de hele dag een beetje op zijn toetsenbord te roffelen, en mamma zit wat Nederlands te oefenen of kletst tegen pappa aan. Of tegen mij, als ik wakker ben. De laatste dagen ben ik wat meer wakker geweest, want ik wilde me toch wat meer laten gelden. Het ging een beetje langs me heen tot nu toe, vond ik. Maar nu eis ik de aandacht wat meer op, en ik weet niet wat de anderen daarvan vinden, maar mij bevalt het goed. Er is ook weer heel wat bezoek geweest: Otto en Angeles, tante Laura vlak voordat ze weer terugging naar Spanje, Gerrit-Jan (dat is pappa z'n chef zei ie), opa, oma, tante Ien en Ome Ed, en ben ik nou nog iemand vergeten? Nee, dat was het volgens mij. En die brachten bijna allemaal weer kadootjes mee, dus mijn garderobe groeit zienderogen. Vandaag kwam opa ons ophalen en zijn we naar De Lier geweest, waar hij woont. In dat huis is pappa geboren, vertelde hij. Nou, op zich wel boeiend, ware het niet dat ik een beetje slaperig was, dus ik heb er niet zo veel van meegekregen. Mamma maakte zich zorgen omdat ik al twaalf uur niet gepoept had, maar dat was gewoon omdat ik al wat groter gegroeid was, dus dan probeer je dat een beetje in te houden. Alleen in mijn ligstoeltje bij opa kon ik me niet meer beheersen en moest ik mezelf tot vier keer toe laten gaan. Jammer genoeg had mamma er toen niet op gerekend en was er geen schone luier paraat. Nou ja, kan gebeuren, ik heb me er maar niet druk over gemaakt. Eenmaal thuis heeft ze me weer tot in de puntjes verzorgd. O ja, Mamma en ik hebben besloten dat we ook meegaan met pappa en alle vrienden naar Centerparcs over drie weken. We delen een huisje met Campo en Grote Kim, hoorden we vandaag van ome Ronald. Gezellie!

29-04-2004
Ik krijg pukkeltjes in mijn gezicht, daar ben ik lekker mee zeg. Nog 15 jaar verwijderd van mijn puberteit, loop ik er al bij als een krentenbol. Gisteren kwam er toevallig een mevrouw van het consultatiebureau langs om kennis te maken, dus toen heeft pappa er gelijk even naar gevraagd. Het was niks ernstigs zei ze, gewoon wat hormomen van mamma die achtergebleven zijn in mijn bloed. Ik schijn niet de enige baby te zijn, en het gaat vanzelf weer weg. Maar ondertussen ben ik er maar mooi zoet mee. Natuurlijk kon pappa het weer niet nalaten om een foto te maken en die aan de hele wereld te laten zien. Rotstreek, ik krijg hem nog wel. Verder gaat alles hier nog steeds zijn gangetje. Ik groei, slaap, drink, huil en poep en dat is het zo'n beetje. Maar het kan slechter, want bij alles wat ik doe is mamma ter plekke om me te helpen en te knuffelen. Ik bof maar met zo'n moeder. Gisteren kwam er een oude schoolvriend van pappa op bezoek, Marrien, die hij zeven jaar niet gezien had. Ik geloof dat het wel gezellig was, want hij ging pas na middernacht weg. Alleen was pappa lichtelijk gebeerd met het feit dat hij weer een potje voetbaltriviant verloor, net als zeven jaar geleden. "Onterecht" en "puur geluk", hoorde ik hem mopperen. Nou, ik kan niet echt medelijden met hem hebben. Moet hij maar geen close-ups van mijn puistjes maken.